viernes, 17 de septiembre de 2021

María y Ben

                                                                                                                1 de mayo del 2015


Querido diario:

Me siento fatal…
No entiendo como fui capaz de hacerle esto a María.

Te lo contaré todo:

Esta mañana decidí ir en bici al cole. Por el camino me encontre con mi mejor amiga, María.
 Estuvimos hablando y me conto que estaba enamorada de mi mejor amigo, Ben.
Me preguntó si sabía quien le gustaba a Ben. Si, lo sabía pero como no era ella decidí no decirselo y le prometí que si me daba de plazo 2 días lo averiguaría

jueves, 16 de noviembre de 2017

Son Martiño, un ninguén

O meu nome é Martiño, vivo en Vigo, nunha casa de familia xunto a outros sete nenos, entre eles, Lois, o meu mellor amigo. Levo dende os tres anos aquí, a verdade non me podo queixar, as miñas educadoras trátanme moi ben, os meus compañeiros son xeniais e todos xuntos facemos moitas cousas e pasámolo realmente ben. A pesar diso, gustariame estar cos meus pais e saber o motivo polo cal non poideron facerse cargo de min.
Os dous lugares nos que máis me gusta estar son o instituto e a tenda de cómics do señor Carles. 
Na tenda de cómics paso a maior do tempo lendo mangas, libros de superheroes... Ademais alí gástome unha gran parte da miña paga, e por se non fora pouco, o seu dono, un catalán exiliado do actual Reino de Catalunya, é moi amigo meu. Sempre me conta historias moi divertidas, como aquela vez...
-Era eu nen xoven cando aínda estabamos na miña querida pàtria, España. Que bons tempos aqueles nos que toda Catalunya animaba a "La Roja", nos que Albiol estaba no poder e "Puigpringao" non inventaba DUIs e cousas rares...- dicía moi cabreado.
-Pero a ver... entón ti es catalán, español ou que es?- preguntaba eu partíndome de risa, non só polo que dicía, tamén pola súa especial e única maneira de mesturar o galego co catalán.

O resto do tempo pásoo no instituto, alí está a miña mellor amiga, Xoana. É un dos meus apoios fundamentais, cando estou triste, ela axúdame sobre todo co tema de Brexini, " Matón macarrón" o matón do instituto, un neno italiano que está todo o tempo metido en liortas. Xa sei que o nome non é moi intimidante, mais el non precisa un alcume apouvigante para dar medo... Sempre se está meténdo comigo, se ri de min, me ameaza, me deixa en ridículo...

Hoxe celebrarase unha reunión de delegados na que estarán Lois, delegado de 2ºA, e Xoana, a nosa delegada, entre outros, para buscar unha solución ao acoso que estou sufrindo pola parte de Breixini 
-Menos mal que teño uns amigos tan fantásticos coma Xiana e Lois porque con todo isto ás veces síntome moi mal e son eles os que me animan- pensaba eu mentres agardaba por Lois e Xoana da reunión.
-Ola, Martiño- referíndose a min.
-Ola, Mere- respondinlle eu.
-Estás agardando por alguén?
-Si, estou esperando a Lois e mais a Xiana, que están na reunión dos delegados.
-Que reunión?
-Non te enteraras! A reunión na que van decidir o que vai pasar sobre o asunto comigo e mais Breixini.
-Anda, xa sei!-de súpeto, soa a serea.-Teño que marchar, ti non te preocupes que todo se vai solucionar. Moita sorte!- dícia mentres marchaba.
-Grazas, Mere.
Mere, a miña profesora de galego, é sen duda, das MELLORES.

Como ao final non me deu tempo de falar con Lois e Xoana, ao chegar casa  o primeiro que fixen foi facer unha videochamada con eles para saber o que decidiran.
-Ola, chicos, ao final como quedou a cousa?
-BREIXINI ESTÁ EXPULSADO!!!- berraron os dous á vez con alegría.
-Que me dicides???
-O que escoitas!!- repetiron a coro.
-Menos mal, xa me tiña amargado.-dixen eu aliviado.
-Xa non te amolará máis.
Tumbeime na cama, non o podría crer era o día máis feliz da miña vida. De súpeto, chamaron ao timbre, non sabía quen era, Ánxela, a educadora que estaba nese momento, díxome que fora abrir.
En canto abrín a porta,  a muller que estaba na entrada, deume un abrazo e comezou a chorar, de pronto, todo encaixou, era a miña nai, o souben polas fotos que tiña dela.
Fixen as maletas e funme con ela xa arranxara todos os papeis coas educadoras. Polo camiño contoume que cando era pequeno, non tiña diñeiro suficiente para alimentarnos por iso deixárame aquí, non quería que tivera unha mala vida. Agora conseguira un traballo estable e volveu a por min.
Estaba que non cabía en min! A cantidade de veces que pensara niso! Só sentíame un chisco triste por Lois, conteille a miña nai ás veces que me axudara, ela decidida deu a volta e foi a por el. 
Este é o resumo do día máis importante da miña vida



15 ANOS MÁIS TARDE



Lois e mais eu somos irmáns, a miña vida é soñada, ao rematar de estudar educación social, comecei a traballar nunha casa de familiaénchome de alegría cando vexo a un neno ou nena feliz. 
Teño unha filla chámase Lúa. Ela, Lois, Xoana, a miña muller, e mais eu, vivimos moitas aventuras xuntos. Que serán contadas noutra ocasión.

domingo, 15 de octubre de 2017

7 horas y 19 minutos

7 horas y 19 minutos. Ese fue el tiempo en el que el duende Perny tardó en arreglar el cortacésped. Dos días antes sus hijos: Rer y Cali, habían ido a jugar al jardín y, sin querer, rompieron la máquina golpeándola con un balón, pero claro, teniendo un padre manitas que todo lo arregla...

7 horas y 19 minutos. Ni más ni menos, ese era el tiempo que Sara tarda siempre en cocinar su receta única y especial: "La tarta arcoiris". Según su familia la mejor del mundo, con un sabor inigualable y un aspecto muy apetecible, aunque ella siempre dice: "la clave está en el amor"

7 horas y 19 minutos. Tiempo récord de triatlón en los Juegos Olímpicos de Islandia. Conseguido por el triatleta Joulen Retney Harren (FR). Este joven deportista de tan solo 22 años ha conseguido el oro y con 5 minutos menos que el segundo (Samuel Thoren Carlsb, UK). Aunque se le dan bien las tres fases, asegura que su punto fuerte, la que le dio el oro fue natación.

7 horas y 19 minutos. Dura el viaje que hará la familia Manson desde el este al oeste de los Estados Unidos. En el recorrido pararán en ciudades como: San Francisco, Washington D. C., ... ¡Será una experiencia única!

Un nuevo curso

- Antía, ponte a hacer la cama ya o llegarás tarde al instituto.
- ¡Vale mamá!
Sí, esa soy yo, Antía, hoy es el primer día de instituto, hoy empiezo 2º de la ESO y como no apure voy a perder el autobús.
Menos mal que el conductor es mi amigo y me está esperando...
- ¡Hola Santi! - Digo casi sin aliento
- Hola Antía, ya empezamos llegando tarde, eh? - Dijo él
Una vez dentro camino hacia la parte de atrás donde están Tsion y Lucas esperándome. Compartimos risas, anécdotas, historias del verano... Esos 25 minutos que separan nuestras casas del instituto nos dan la vida, o por lo menos a mí.
En cuanto paró el bus me bajé corriendo y no dejé de correr hasta llegar a la puerta donde están colgadas las listas de las clases. ¡Llevaba todo el verano esperando este momento!
- 2º B: Tomás, Iago, Brais F. y Pedro entre otros chicos... De chicas estamos: Lucía, Alba, Ana, Andrea G., tú y yo... - Me dijo Uxía nombrando a l@s que mejor nos caían
- ¡Tía, me encanta nuestra clase, es la mejor! - Le contesté yo
Y aunque estaba una persona que me caía mal, por lo demás estaba súper feliz por la gente con la que estaba.
Entramos, el tutor era nuevo y majo, la clase amplia, limpia y ordenada.
Me tocó sentarme atrás de todo, pero por poco tiempo ya que el tutor, días más tarde me puso delante de todo.
El curso promete, a ver qué nos deparará 2º de la ESO.

viernes, 13 de octubre de 2017

Problemas reales

Mi nombre es Antía y vivo en Flavia. Mis padres son los reyes, él se llama Iago y ella Lucía. Tengo dos hermanas mayores, Uxía y Alba.
Todas las mañanas me levanto y voy a desayunar junto al resto de mi familia. Compartimos ese momento juntos, hablando de nuestras cosas, planificando el día... Suele ser un momento muy divertido. Pero esta vez mi padre estaba raro, ausente, puede que triste e incluso enfadado; me di cuenta y le pregunté qué le pasaba. No obtuve una clara respuesta por su parte, me dijo que eran cosas de mayores. ¡Qué injusto! A mis 5 años soy ya súper mayor. Acabé el desayuno y muy enfadada monté, junto a mis hermanas, en el Porsche que nos llevaría hasta el colegio.
Mientras tanto, en el palacio del Moncleo...
- ¡No puede ser, es imperdonable por su parte! ¿Cómo ha podido hacernos esto? - Grita el rey desesperado, mientras habla por teléfono.
Acto seguido de que Iago colgase, entra la reina en la habitación:
- Pero cariño, ¿qué sucede? ¿Alguien ha declarado un referéndum, la UE ya no quiere saber nada de nosotros, ha venido a vernos Montero o, mucho peor, ha venido a vernos Barbara Rey?
- No, bueno, pero sí, pero... Pero no es eso. - Dijo muy sonrojado el rey.
- ¿¡Cómo que...?!
Cuando Lucía se disponía a recriminarle algo a Iago, entramos Uxía, Alba y yo. Ellas se fueron rápidamente a su cuarto para whatsappearse con sus amigas y amigos, sobretodo amigos. Pero yo aún no tengo móvil y además mamá y papá me obligan a saludar siempre que llego a casa, dicen que los buenos modales son esenciales.
- Hola, mamá, - le saludé y le di un beso, gesto que ella me devolvió - hola, papá - dije muy enfadada, claramente, 6 horas de cole no habían bastado para calmarme.
- Hola, hija - dijo Iago intentando suavizar el momento - sé qué antes te debería haber contado lo que pasaba, pero esto de Neymar me superó, ¿me perdonas? -
Entonces mi madre y yo nos quedamos en estado de shock, ¿cómo que esto de Neymar? Mi madre, le preguntó y el nos dijo...
- ¿No os habéis enterado? ¡Neymar se va al PSG! - Gritó desconsolado mi padre.


martes, 29 de octubre de 2013

Por la mañana.

Era por la mañana,
bostezando me levante de la cama,
como si fuera un perro,
apunto de ladrar.
Hacia frío,
frío y oscuridad,
y no tuve  tiempo de...
          ¡¡¡ Descansar !!!

miércoles, 26 de diciembre de 2012

En navidad

A  María, ¡le encanta la navidad! Todos los años es ella la que decora la casa, pone el árbol, (con ayuda de su padre)y le coloca los adornos. Después sale a la calle y coloca en la puerta el Papá Noel. Luego  va a llamar a sus amigos.Y piensa que va a ser la mejor navidad del mundo. Por la noche se va para cama, después de tanto jugar está agotada.Y aunque quería conocer a Papá Noel, se durmió pensando que la próxima navidad conocerá a Papá Noel.